Oíde!… O meu nome é Marmórides. Veño viaxando dende o comezo dos tempos, cando os homes e as nosas mulleres morabamos na escuridade… no paraíso da ignorancia. Os deuses ollaban cara a nós con abatimento. Decatábanse que non éramos a súa obra humana tan vistosa coma un val florido, nin tan inmensa coma os ceos, nin misteriosa coma os océanos. Non… Foi entón cando Prometeo, rouboulle ós demais deuses o segredo do lume para dalo aos nosos druidas celtas, a fin de nos liberare do escurantismo… e dos medos, e así descubrir a luz do coñecimento para seren ceibes por sempre nas terras da Armórica.
E así un día, co lume xurdíu a orixe da queimada que se perde entre as sombras do segredo impenetrable das meigas e ficou gardado na máis pechada intimidade por moito tempo. O ritual pagán da queimada, mistura de mediciña e maxia, resultou ser unha pócima coa que curabamos as doenzas da ialma, ás que nós os galegos lle chamamos “meigallos”. Ese brebaxe ardente e vigoroso que espanta os malos espíritus e atrae aos bós de entre as lapas do lume, para que acompañen aos vivos no peregrinar do labirinto de dúvidas da propia vida.
E así foi sempre. Por séculos, as nosas mulleres gardaron o segredo do lume engadido á terra e a auga, e sen que os deuses do Olimpo souperan, con a “auga ardente” elaborabamos queimadas nas covas, conxurando con Pandora para apreixar a fe. Así, dende a noite dos tempos, esa pócima milagreira segue aliviando as feridas da ialma e mantén sempre fervente a esperanza dos vivos.
A noticia percorreu
vales, rías e montañas,
Berraron aos catro ventos
as carraxes contra os medos.
E o chamado das mulleres
petou fondo nas ialmas.
Os nosos druidas facían
unha pócima sagrada,
feita de “auga ardente” e de lume,
que a chamaron queimada.
Que arredaba o cheiro a estrume,
e o fedor a podredume
das meigas e malas fadas.
E se os vivos a bebiamos,
Aos nosos corpos daba bríos
e quentor ás nosas ánimas.
E berrando aos catro ventos…
Ei!… pobos da raza celta, da estirpe de Danann!
Que vagades polos eidos da
Armórica, a Cambría, e fuxides de Satán…
Escoitade!… Escoitade ben!…
Bretaña, Gales, Cornualles, Escocia, a Illa de Man…
Galicia e Asturias cinguidas, e con Irlanda…
Oito nacións curmáns!
Que todas elas bañamos mo mesmo mar,
e rogamos aos mesmos deuses que protexan o noso lar.
I sabede irmáns… que nas nosas veas percorre…
O sangue de Breogán!
En lembranza deses druidas
E no seu louvor e gabanza,
imos facer esta noite, eiquí…
segundo as súas ensinanzas,
tal coma eles facían…
esta gorentosa queimada!
Blog de Manuel Losa 